„No, ga pótom pśiśěgnjomej chwatajucy na pomoc“, wótgroništej tamnej.

„Co teke to by pomogało“, źašo kněz Kurt dalej, „matej towzynty, kótarež mógu z Husitami bitwu na ponem [na płonem, S.K.] pólu wažyś? A ja teke zewšym se na take zlubjenja njespušćam. Ja som togodla za to, aby Budyšyń gromaźe woborali, pśetož ten jo nejpjerwjej wobgrozony.“

„A njemyslitej se teke tšošku na Chóśobuz, mójej kněza?“ pšašašo se kněz Jan; „wej se rědnje za se staratej a wóstajitej mójo město winikoju. Pśetož jo Chósobuz twarźejšy, ako waju měsće, ga kśěł mjeniś až by nejlěpjej było, gaby wej swóju gluku we jogo murjach pytałej.“

„A co ga pótom z naju wubogimi pódejśpjonymi?“ wótgroni kněz Kurt; „ty by njewobronjone winikoju ako rubjeństwo do rukowu padnuli. Mysliśo se na to, kněz Jan, až za was sobu wójujomej; pśetož, gaž tych winikow z Górneje Łužyce wuženjomy, pótom zawěsće how njepśidu.“

„A njedatej-li se naju měsće wěcej źaržaś“, pśistaji ten drugi Górnołužycan, „ga ześěgnjomy z gromadneju mócu how a wugótujomy Chóśobuz ako nowe groźišćo.“