Njeźelu, 20. junija, jo w Lipsku wóswěśił roźony Janšowaŕ Manfred Starosta swój 80. narodny źeń. Pśi tej góźbje kśěł jogo zasłužby za serbsku – wósebnje standardnu – rěc z někotarymi smužkami skicěrowaś. Njebuźo drje móžno, wšo kradu wobswětliś, weto cu wopytaś, šyrokosć jogo statkowanja pó źěłach zapópadnuś: Juž wót młodych lět jo se jubilar za serbšćinu angažěrował. K prědnemu jo to cynił ako ceptaŕ na dolnołužyskich šulach. We tom casu jo zběrał wažne nazgónjenja a dopóznaśa z prakse, te su jomu byli pózdźej na pomocy. Pó tom jo dłujucke lěta ako lektor za dolnoserbsku rěc wucył študańce sorabistiki na uniwersiśe w Lipsku. Pśi tom jo wukubłował ceptaŕski a wědomnostny dorost za Dolnu Łužycu. Młogi źinsajšny wucabnik a wědomnostnik jo šeł pśez jogo šulu, mjazy nimi som teke ja. Som kradu źěkowny za to, což som pla njogo nawuknuł. Manfred, měj luby źěk! Zacuwam to ako wósebnu gluku, až smej mógałej pózdźej hyšći gromaźe źěłaś: w Serbskem instituśe.