„Ten cas jo dopołnjony, a to kralojstwo Bóže jo se pśibližało. Cyńśo pokutu, a wěŕśo we to ewangeliom.“ Mamy wšykne naźeju, až śěžka kriza se ako kamjeń w bliskem casu z cłowjestwa wótwalijo. Luźe zasej sejźe w piwowych zagrodach a kafejownjach, parki su połne a na měsćańskich chódnikach se mjerwi z luźimi. Zasej se lěta a na pśibrjogach Srjejźnego mórja gósćeńcarje a hotelowniki južo cakaju na turisty, až by se jich prozne měški zasej napołnili z pjenjezami. Ale stoj! Njeglědamy z wjasołosću do zajźonych mjasecow, ale zrownju se pšašamy, lěc něco z globalneje krize – pó měnjenju kanclaŕki nejwětšeje pó Drugej swětowej wójnje – smy nawuknuli. We tej samej chyli ga dožywijomy bujne nalěśe z kradu wjele dešćom a samo kšupy su pó lětach suchoty a górcoty zasej padali, a to we wuzbóžnem maju! Wjedro nas pówucyjo, až móžo tek hynac, njeglědajucy na znaty trend pśibytnosći. Cu pótakem na tom městnje wabiś. Cu wabiś za to, až njeby teke my tak dalej cynili ako do lěta 2020. Znamjenja casa nas napominaju, aby se wrośili. Se wě, njamóžomy a teke njocomy hyś pó tej samej droze slědk, źož smy pśišli.