Z Dolneje Łužyce/Niederlausitz. W našom rěźe wó tom, kak jo w Serbach běžało w slědnych 30 lětach w zjadnośonej Nimskej, glědamy tenraz na cerkwine wuwiśa.

Ako serbske ewangelske kśesćijany smy mjeńšyna w mjeńšynje. Pó Lutheru smy se weto zwěrili sajźiś jabłušcynku. „Ten spšawny jo kaž bom, sajźony pśi wódnych tšugach, kótaryž swój płod měwa w swójom casu, a jogo list njezaprějo“, stoj w prědnem psalmje. Listy našogo boma njejsu zaprěli, nawopaki, nowe zelene łopjenka su narosli. Na lětnej zgromaźinje jo było łoni konstatěrowane: „Dopokazujomy źeńk ak źeńk, až jo móžno, ze swójskimi mócami slědk dobydnuś rěcne rumy, kenž su zazdaśim zgubjone.“