Lube źiśi,

něnto jo cas „kokotow“. Pjerwjej ga su luźe gronili: Kokot jo w trajźe. Kokot jo w trajźe, gaž trajda hyšći rosćo. Gaž trajda jo wótžněta, se groni: „Něnt jo kokot“. Gaž kulki su wukopane abo jabłuka wótžněte, se tak njepowěda. Jano trajda płaśi.

Togodla swěśe luźe w našych jsach kužde lěto kokota. Lětosa njejo to tak lažko. Chtož pak glěda na wšykne pśedpise, móžo swěśiś. Młogi raz swěśe sami źiśi togo „kokota“. To jo nam pisała Klaudia Šewelisowa. Wóna jo wótkubłaŕka w Mósće. Tej źiśowni se groni „W znamjenju lipy“. Cytaj, cytajtej a cytajśo:

„Stwórtk, 3. septembra, smy w źiśowni kokota swěśili. Smy glědali na wšykne regule. Togodla njejsmy gósći pšosyli. Kokota smy weto łapali. Smy teke karowali žaby. Pśedšulske źiśi su to wšykno cynili. Wóni su byli aktery. Jim jo se to wjelike wjasele napórało. Wšyknym drugim źiśam jo se to teke spódobało. Źowća su raźi rejowali Šejcowu reju. To se wě, až su byli „fajnowane“ w serbskich drastwach!“ Klaudia Šewelisowa jo je dokradnje a pórědnje woblekała.

Wóna jo hyšći měła dalšne nowostki z Mósta: