Z Bobolc/Boblitz. Hyšći źinsa producěruju młoge pilne burja a šykowne rucnikarje sami swóje grabje za rolnikaŕske źěła. Pśi tom wužywaju se źěle domorodnego drjewa wólše (toporišćo), jasenja (głowa), robinije (zubki) a wjerby (pšužynka). W něgajšnych pšuskich sedleńskich rumach jo se teke drjewo mulowego boma wužywał (Maulbeerbaum) za pšužynu.

„Smy słušali ku kralojstwu Sakska, źož mulowy bom jo był lěbda znaty abo njejo scełego znaty był. Tak smy pśecej wužywali jano wjerbu,“ jo gronił Kurt Juriška (84) z błośańskeje jsy Boblice/Boblitz. Hyšći źinsa musy Błośanaŕ dłujko pśemyslowaś, aby městnosć jadnog mulowego boma namakał. Tak se teke źo Bobołcarjeju Gerhard Borrack, kótaryž jo juž 85 lět stary. „Naše rolnikarje znaju a wužywaju jano wjerbine drjewo“, groni rentnaŕ.

Kak jo pak cuzy mulowy bom pśišeł do Dolneje Łužyce? Pó Tśiźašćalětnej wójnje (1618 do 1648) jo sebje kurwjerch Friedrich Wilhelm (1620 do 1688) holił francojske Hugenoty do Pšuskeje. Wóni su se w žyźaŕstwje (Seidenproduktion) wjelgin derje wuznawali. Aby žarili dewize, jo se dejało žyźaŕstwo teke w Pšuskej na nogi stajiś.