Ze Žylowa/Sielow. Rada wulicujo mója starka, Renate Ketlicowa, ze swójogo źiśetstwa. 1944 jo se wóna w Boehmojc domje pśi Gołbinskem puśu w Žylowje naroźiła, jo tam wótrosła a pózdźej ako hortnaŕka w žylojskem horśe źěłała, dłujki cas tek ako wjednica togo horta.

Gaž na jatšy swójogo źiśetstwa slědk glěda, pśiźo jej ako prědne ta Winica w Žylowje do mysli. Ta górka, to něgajšne groźišćo, jo tak a tak z wjele dopomnjeśami jeje źiśetstwa zwězana. W zymjem – tencas jo cesto dało zymu z wjele sněgom – su źiśi tam sańkowali a teke sněgakowali. Źinsa źiśi to tam wěcej njesměju, maju pak mjaztym druge sańkowanišćo – w běgu 70-tych lět su to wót twaŕskeje zemje nasypali.

Tegdy, gaž w nalěśu su kopice sněga tajali, jo wóda se zběrała na nej­dłymšem městnje groble wokoło Winice. Pón su te styri Boehmojc źiśi swinjece kóryto na wózyk zlodowali a k Winicy šli. Kóryto jo było jich cołn! „Pśi tom jo teke raz něchten do wódy padnuł!“, groni starka.