Mógu kśesćijany źinsa wó naźeji powědaś? Naźeja gój. Gój luźe, pśirodu a to, což Bog stwórił jo. Tak pišo Jezaja:

Glědajśo, waš Bog pśiźo k pomsćenju; Bog, kenž hopłaśijo, pśiźo a buźo wam pomoc. Tegdy buźotej tych slěpych wócy wótwórjonej, a tych głuchych hušy rozcynjonej. Tegdy budu te chrome skokaś kaž jeleń, a tych nimych jězyk buźo chwalbu spiwaś; pśeto wóno budu wódy we tej pusćinje tam a how běžaś, a rěki na tych pólach.“

We husćěłanjach a powěsćach njepśestawajucy wó tom słyšymy, kak móžo luź swět hobwarnowaś. Ale wó Bogu se zwětšego njepiknjo nic. My, luźe w Nimskej, njelubosnosći z našych mysli rad wustarkujomy: Wšak mě se derje wjeźo, Nimskej se derje wjeźo – dla cogo se musym wó to staraś, kak se mójo cynjenje hustatkujo na druge luźe na swěśe? Ale gaby my tak cynili, ga by wjele sympatizantow dobydnuli. Pópšawem by my pótrjeby drugich, kótarychž naše cynjeje pó-trjefijo, južo wót zachopjeńka pśed wócyma měś dejali. Ale cesto smy slěpe a głuche a nime a njepogibliwe …