Kak zasej wónja a se swěśi w gódownej śpě! Wót wjercha z rozpalonosću se swěśi a kólebjo žołta a cerwjena gódowna gwězda. Karaselika – mały karasel a rapowy karasel – gromaźe spiwkocotej melodiju wó ronjecem sněgu. Z cesćownosću se pótśěskoco gódowny bomcyk, až wšykne jogo pyšnjeńki se jan tak šybocu a klapocu, bince a klince.

„Ale nic tak bejnje! Hej, bomcyk!“, zawołajo kněni Sněžynka, „mě źo se na zecnjenje, my se pśewa-li-jo-my!“

„Ale bogala nic na mnjo!“, zlěknjo se cerwjeno-zeleny hympaty kónik a se znjeměrnjujo, až zaškjarcyjo. „Ja ga njamóžom tak flink na bok skócyś.“

„To ja njejsom, ja se njewijkocom.“ Klincy, ak by gódowny bomcyk pitśitśku zranjony był. Wón źe wě, na kaki part ze swójimi pyšnjeńkami pšawu gódownu myslicku napórajo: Pózlažka a wobglědnje, až śichučko zni.