Rońśo se, móje łdzy, stupajśo z mójeju wócowu! Njeźela zamrětych jo slědna njeźela cerkwinego lěta a nježli swět dej se wjaseliś na pśichad swójogo humóžnika, comy spominaś na to stare lěto. Wšake jo se we tom lěśe stało. Njejsmy jano glucne štundy měli, ale smy teke nazgónili, až to žywjenje nam gdyžlem śěžke štundy hobraźijo. Śěžke štundy, źož lubowany luź z togo swěta hujźo. Śěžke štundy, źož se wšo to, na což smy wěrili, do kopice walijo. Dajśo mě na nimjer žałowaś! Jo kóńc nowembra, jano na mało bomach hyšći wiźimy nažołte łopjenka. Źo k zymjemu. Wšykno hokoło nas se pśigótujo na dłujke śamne nocy a krotke zymske dny. Nigdy njebuźo mójo śerpjenje wólažcone. Zdychujom a płacom, mójo žałosćenje jo mě wšykne frejdy zebrało. Młogi jo naźeju spušćił, sejźi wjacor w śamnej śpě a mysli na to, což wěcej njejo a njewěri do togo, což jo a buźo!