„Lubosć jo mócnjejša ako gramota.“ Toś to gronko su stajili wesrjejź mórja kwětkow na Stare wiki w Halle nad Solawu w slědnych tyźenjach. Wšykne smy byli wuźěsone, ako smy musali wiźeś, k comuž jo zamóžna pšawicaŕska gramota na Žydow. Město Halle jo pak stojało statkownje gromaźe pśeśiwo tej gramośe. Wótněnta wšykne wěmy, źo jo ta synagoga w Halle. Snaź dejali to juž do togo wěźeś? Ten mały Bóžy dom jo w pśichoźe rowno tak wažny ako Marijina cerkwja na hallensaŕskich wikach.

Ako jo žydojska wósada gromadu pśišła 9. oktobera a ten mordaŕ jo stśělił na wrota synagogi, su se ga módlili „Sh’ma Jisrael – Słyš, Israel“. Su to słowa, kenž teke bjatuju wuměrajuce Žydy abo gaž su w nejwětšej tšachośe. Z wěstosću su zazněli w płunowych komorach. W pětych knigłach Mojzasa cytamy: Słyš, Israel, ten Kněz, naš Bog, jo jaden samy Kněz. A ty dejš togo Kněza, twójogo Boga, lubowaś z cełeju wutšobu, z cełeju dušu, a z cełym pśemóženim. A te słowa, kótarež ja śi źinsa pśikažu, dejš ty k wutšobje braś.“