W lětach 1884 do 1886 jo wudał Arnošt Muka jaden z nejwuznamnjejšych tekstow serbskeje publicistiki – „Statistiku łužiskich Serbow“. Za nju jo wón sam pśedrogował Dolnu Łužycu a se z pomocu tudejšych fararjow a ceptarjow ako informatorow z rěcnymi wobstojnosćami serbskich sedleńskich stronow wopóznał.

Ale knigły su wjele wěcej ako jadnora statistika. Ze swójimi wobšyrnymi wopisowanjami jsow, z rěcnopolitiskimi gódnośenjami a napominanjami su wóni fasciněrujuce žrědło za ludowědnika, stawiznarja a sociologa rowno tak ako za wejsnego chronista abo na lokalnych stawiznach zajmowanego. Tak dostanjo cytaŕ na pśikład detailěrowany zaśišć wó hyšći dopołnje serbskem duchu na tencasnych picańskich wikach a w cerkwi, zgónijo pak na tamnem boce, až jo germanizacija w lubnjojskich stronach k źiwnemu nimskemu dialektoju tudejšych wobydlarjow dowjadła.