Bramborski Casnik, 50/1850, srjodu, 11. december 1850. (Pśipósłane). Co dobre drogi na se maju (3. źěł). To niźi jo běšo, luby Christo, wót cogož ja ten slědny raz z tobu se rozgranjach. A něto pśiwdaj, dokulaž ja śi jaden raz pišu, až ja teke ned jo pśistawiju, kak pódla nas wětšy źěł tym drogam se pomoc móžo. Z górami a z kamjenišćami njamamy my wětšy źěł nic cyniś. Nejwěcej pak z pěskom, źož te wózy dłymoko zapaduju. Kak dej tam se pomoc? Za to jo ten luby Bog se starał. Źož pěsk jo, tam njejo teke glina gor wjelgi daloko. Na take pěskowe drogi dej se glina wózyś. Frelich, to dajo źěło. Jo ta glina rozrownana, ga buźo wóna se z tym pěskom wuměšaś, a to pśez to jězdźenje samo, gaž jano te kóleje se w pšawem casu zachytaju, až žedne wjelike źěry njeworduju, wósebnje zaprědka. Tak buźo z teje pěskoweje jadna twarda droga wordowaś, a šoseji se rownaś. Cesto jo ten pśikładk ned pśi droze, rozmjej, gaž njedłymoko tłok se namakajo. Tencas wuchytaju se ned pśi droze groble, až se do togo tłoka pśiźo. Ten samy wordujo pótom na tu drogu nachytany, a gaž se z tym pěskom wuměšajo, wugótujo wón ju twardu.