Lutk Leo wulěze wšen pśeźěsony ze swójogo zemskego wobydlenja. Co ga se how tšoj? Něcht płakašo z wjelikim głosom. We tej wusokej tšawje njamóžašo wón nikogo wiźeś, ale to płakanje zněšo do jogo wušowu wěcej a wěcej. Wón chopi se k njomu pśibližaś, ale wjelgin pómałem a kšajźu, pśeto wóno se zdašo jomu wopaki. Wón schyli z ruku bójaznje pór spłow na bok a lej: małki wuchack sejźešo pśi kopicy zrozbijanych jajow a płakašo žałosnje. Ojej, teliko rozbitych jaj! Co debu ja něnto cyniś? Jatšy ga se pśibližaju, źiśi twarje južo swóje jatšowne gnězdka a se naźeje, až wóni budu jatšownicu połne. Taka wobrada – žałosćašo wuchack!