Někotare artikele ze starego Casnika zdaju se teke źinsa aktualne. We rědu Ze starych Casnikow wótśišćijomy we tśich źělach intresantny tekst z Casnika z lěta 1857. Awtor rozmyslujo we njom, kaki Casnik jo, a co póžedaju sebje lazowarje. Tekst jo pódpisany z mjenim Boguwěr. Ten awtor jo nejskerjej Boguwěr Końcak (Gottfried Konzack), roź. 1807 w Popojcach, wumrěł 1868 w Dešnje, wucabnik na Górach a w Dešnje.

Naš Casnik jo młogemu taki! Wšaki! Někaki! Abo gor nikaki! – tak se powěda, tak se šćoka. Nět pak jo stara znata wěc, což naš stary nan mě pśecej jo gronił: Někogo šumpowaś, to wjeliki kumšt njejo žednje był na swěśe. A někogo wusromośiś, až teliko dobrego na njom njewóstanjo ako carne za nokśom, to njetrjeba młogi razka nawuknuś, to jomu pśiźo samo wót se. Ale naš stary nan jo mě tek hyšći wěcej gronił: glědaj, mój syn, te luźe, ako nejwěcej wumjatuju, te maju pśecej njepšawje. A chtož sebje nejwěcej gubu terga dla někakeje wěcy, ten ju sam lěpjej nikula napóraś njamóžo a njoco. Na to se spušćaj“.