Kužde lěto zasej, z wěstosću wóni zasej pśidu a budu: naše swěźenje, kótarež rady swěśimy. Toś teke gódy, lube cytarki a cytarje.

Ale wšykno, což se stawnje wóspjetujo, ga jo tež hobdane z wěstym tšachom: Swěśimy z wjele zwjeršnym błyšćom a z procowanim – ale weto swěśimy casy někak zwenka pó-pšawnego zmysła. Pó swěźenjach smy zmucnjone, a nutśikowne zacuśe spokojenja nam młogi raz felujo.

Pótom źo dalej tak kaž do togo, až do pśiducego lěta. Jo, smy dawali a dostali dary. Smy se pilnowali, aby byli pśijazne k wšym luźam hokoło nas. Jěza jo tež dobra była. Smy drugim hoglědali, kótarež su južo dłujko na to cakali. Wšykne naše procowanja su byli derje měnjone. – Ale co ma to zgromadnego z gódami?

Ku gódam ga słuša tšojenje ako zachopjeńk a ako zmysł swěźenja. Naš reformator Mjertyn Luther jo to něga wótkšył a gronił: Nejwažnjejše słowo w gódownem hulicowanju jo małe słowcycko „Wam“!

Wěcej razow se to huzwigujo! Pśi tom njedejali to nejwažnjejše pśewiźeś: Až jo se Wam źinsa naroźił humóžnik. Tebje a mě, źinsa! To jo pósołstwo swěteje nocy.