Njeźelu, prědnego adwenta, jo fararka Malinkowa žognowała to slěpjańske dźěćetko a jo jomu pśipowjesyła módru „póslědkšnorku“ slězy na štałt. Nałog, až dźěćetka chójźe pó jsy Slěpjańskeje wósady, jo stary. Taka stara tradicija ale njejo, až wóno wórdujo žognowane w cerkwi. Z tym jo zachopił faraŕ Matej Handrick, w lěśe 1918. Ako spominanje na tužnosći a tych wjele wumrětych we wójnskich lětach jo wón žognował to dźěćetko a jo jomu prědny raz módru póslědšnorku pśipowjesył. Kejžor jo wótstupił, politiski system jo se drobił, a luźe su z głodom tšadali. Toś jo dejało dźěćetko pśinjasć měr a žognowanje do kuždeg domu. Někak do lěta 1936 su fararje dźěćetko žognowali. W lěśe 1999 jo tencasna slěpjańska fararka Ulrike Menzelowa zasej z tym zachopiła.

Wót casa prědnego žognowanja, pišo H. Hantšo w knigłach „Gladźarnica“, jo se wjazym dźěćetka pózměnił. Funkcija, až jo źiśam wobraźił, njejo wěcej taka wažna była. Wót togo casa jo nadawk dźěćetka był, cełej familiji gluku, strowosć a Bóže žognowanje pśinjasć. Dary stej něnto pśewóźowarce dałej.