Wěsćo Wy, lube cytarki a cytarje našeje Serbskeje Pratyje, kak stara wóna južo jo? Bejnje stara! Prědny raz jo se wóna wudała z titelom „Pratyja za dolnołužyskich Serbow“ w lěśe 1880. We tom samem lěśe ga běchu znate serbske procowarje ako J. B. Tešnaŕ a druge załožyli Maśicu Serbsku za Dolnu Łužycu. Toś to nejstarše dolnoserbske towaristwo jo se teke prědk wzeło, wudaś knigły a kniglicki w dolnoserbskej rěcy, a ten prědny projekt jo była ta Pratyja. Za to jo se głownje starał profesor Alfons Parczewski, pólski etnolog a wjeliki pśijaśel Serbow, na pśedań jo była w Chóśebuzu, Picnju, Wětošowje a Grodku.

Až do lěta 1937 su dostali Dolnoserby swóju woblubowanu Pratyju. Nic kužde lěto, ze wšakimi pśestawkami, na pśikład nic w casu 1. swětoweje wójny. Głowne redaktory Pratyje stej byłej mjazy drugim Bogumił Šwjela a Mina Witkojc.

Wót lěta 1954 bu Serbska Pratyja zasej wudana, a głownje jo se za to pśecej starała redakcija Casnika – G. Hanška, W. Bjero, P. Šenkaŕ, M. Słokowa, H. Adam, A. Dawmowa a G. Wieczorek. A teke druge su sobuźěłali w redakciji – E. Hanuš, G. Nagora, B. Pěčka, T. Mak, B. Melcher, Chr. Brandtowa a druge.