Tyźeń se zachopijo z njeźelu. To som wuknuła w konfirmaciskej wucbje. Nic pónjeźele jo ten prědny źeń tyźenja, ale njeźela. Togodla źomy njeźelu namšu. Pśigótujomy se na nowy tyźeń.

Pšawidłownje namšu hyś tyjo dušy. Ako konfirmandka som to zacuwała a njeběch se dušynje hyšći žednje tak derje cuła nježli w tom casu. Som šła kuždu njeźelu namšu, tak, až naša mama jo južo groniła, až to teke njejo notne, ale som to kśěła. Som tak póznała cerkwine lěto, som se zeznajomniła ze wšyknymi cerkwinymi ritualami a pśedewšym wjele prjatkowanjow słyšała. A w mójich wukrajnych lětach w Šwedskej som to rowno tak gótowała a teke pśez to rědnu šwedsku rěc nawuknuła a rědne spiwanja.

Bóžko som pózdźej wótpadnuła wót teje discipliny. Źinsa chójźim regularnje pópšawem jano hyšći na serbske namše, druge njeźele glědam telewizijnu namšu, což se mě teke wjelgin derje spódoba.

Co wótcakajom wót namše? W prědnem rěźe Bóže słowo. We njom dej byś trošt, lubosć a teke wjasele. Kśesćijaństwo ga njejo tužna wěc!