My stojmy na kšomje wochožańskeje jamy a glědamy nutś, do dłymokego doła, togo tak pomjenjonego „šlawcha“. Pór hundert mejtari daloko rozpśesćera se tudy warsta okera, kótaryž se južo wjele lět na dnje šlawcha wótsajźujo a zběra. Jogo bruna barwa dominěrujo we wokolnej krajinje.

„Na tom měsće su něga montěrowali pśewózny móst (Förderbrücke). Tam jo bager chopił ryś Wochožansku jamu“, dopomina se miłoraski Günter Zech (79). A kradu tam, źož źinsa ta okerowa para lažy, jo pjerjwej stojał rodny dom Zechoweje žeńskeje. Wón jo był we lěśe 1966 ten prědny wóttergany chrom we jsy ‒ tencas su wótryli źěl Nowoměsćańske wutwarki. „Wšykne Miłoraske a wjele wobydlarjow we wokolnosći wěźe wót teje okeroweje pary. A my smy starosćiwe a njewěste“, groni 79lětny Zech rowno wen.