„Ja cu tomu łacnemu daś z teje studnje teje žyweje wódy dermo.“ (Husoke zjawjenje swětego Jana w 21. stawje)

Werš jo mě do mysli pśišeł, gaž źinsa som był w swójom gumnyšku a njebjo jo se naraz zaśamniło, jo se zabłyskało a zagrimało a pó dłujkem casu zas su padali chrapki dešća na łacnu zemju. „Źiwno“ som se pómyslił. Wšuźi źož som w zajźonych tyźenjach póbył, jo se wó tom górucem a suchem lěśu powědało. Burja žałosće, jim ga ta wóda njedosega, wjele płodow su docasa musali ze swójich pólow domoj zwózyś. Na drugich flakach zas, wósebnje pla nas w bramborskich a sakskich gólach, stej zemja a humus takej wupšažonej, až grozy wjeliki tšach hognjow.