Pó wšakich głowach a pismach šari se, až njejo bórkojska maruša Witcyc Mina swóju maminu rěc pšawje wuměła, až jo ju akle w Budyšynje pla prof. Muki nawuknuła. Toś glědamy raz za tym, chto a co ta mała Witcyc Minka była jo, co pón ta 28-lětna Witcyc Mina 1921 jo, a co běšo wordowała, ako pśiwzejo 1922 swójo wuměłske mě „Witkojc“.

1. Maminorěcnosć

Až su Bórkowarje 1893 pśi naroźenju a dalej zwětšego hyšći luźe, ako nimski wjele njerozměju a se we tej rěcy preciznje wugroniś njamógu, pógónijo młodego pśiśěgnjonego duchtarja Heinricha Steffena, chytśe serbski wuknuś. Mjazy drugim wótpišo k tomu słowko pó słowce a bok pó boku ceły Zwahrowy słownik.

Witcyc starka, źowka Marianna a jeje źowćko Minka, bydlece dłymoko we tych wjelikich Bórkowach, su take wót roda zaprědka jadnorěcne luźe. Wó maminorěcnosći Witcyc Minki cytamy mjazy drugim w basni Miny Witkojc z lěta 1932 wěrnosć:

2. To powědanje a to pisanje

Wó tom jej wót doma sobu danem a tom do Budyšyna sobu branem cyta se w jeje awtobiografiskich skicach tak: „... mimo nimskeje rěcy tek serbsku rěc pó słowje znajach“ a „Serbski abejcej ga južo znajach.“