Lud we źinsajšnem casu jo se za wětšy źěł wóthucył sćerpnosći. Źinsa ga móžoš cełe lěto kupiś sad a płody, kótarež su pjerwjej byli jano w lěśu abo nazymu na pśedank. A póglědajmy něnto na Nimsku: my cakamy na nowe kněžarstwo. My słyšymy, až partaje se jadnaju a maju póžedanja, ak muse se dopołniś. Ale su wóni realne? Abo chto dej naslědku wót swójogo póžedanja wótstupiś, něco wótewdaś? A co docakujomy my, kśesćijany? Tencas, za cas swětego Pětša a Jana, su luźe wěrili, až ten cel jo blisko. A južo prědne kśesćijańske wósady w Jerusalemje su njesćerpnje cakali na zasejpśiźenje togo Kněza. Na swěźenju Kristusowego górjejstupjenja do njebja wěrje młoge luźe hyšći źinsa, až Jezus pśiźo za cas jich žywjenja. Ale profeśi gronje: Buźćo sćerpne. A wóni su we bildach a pśirownosćach wót ścerpnosći hulicowali. Wót sewa a žnjow. Wót gódnego wjedra a dešća. Na njen sy dejał sćerpnje a pónižnje cakaś, sy-li kśěł dobre žni docakaś. Stakim dejmy teke my cakaś na tu pšawu štundu. Nic na zelene swětło ample daniž na pśigrono wót amta – ale na zasejpśiźenje Jezusa, našog Kněza.