W rěźe „Heimat, domownja, domizna“ njejsu na festiwalu jano pokazali starše a nowe serbske filmy abo filmy ze serbskeju a łužyskeju tematiku, ale teke dwa filma z drugich stronow, w kótarymaž jo šło wó to, źaržaś kulturne tradicije. W jadnom z nich smy wiźeli, kak śěžko ma se młode źowćo, ako pśisłuša ludoju Samow w Šwedskej, wobchowaś a wužywaś swóju maminu rěc. Ten drugi film jo nas wjadł do Mansfelda, do stron w něgajšnej DDR, w Duringskej (Thüringen). Te su byli znate pśez to, až su tam pód zemju ryli za wósebnje drogotnym kuporom (Kupfer). Wót togo njejo bóžko wjele wušej wóstało, ceła krajina jo dostała pó lěśe 1990 kradu nowe woblico. Młoge su zgubili swójo źěło, wót noweje industrije njejo wjele k wiźenjeju. Wšykno to ga znajomy teke z Łužyce.