Diese Seite drucken

„To jo Bóžy źiw, až smy tak daloko pśišli“

Awtor: Gregor Wieczorek srjoda, 25. oktober 2017
Kafejpiśe pó jubilejnej namšy w Serbskem dwórje: Namšarje spiwaju kjarliže, Gregor Kliem grajo na akordeonje. Foto: G. W.

Dopomnjejmy se hyšći raz togo cesnego jubileuma 30 lět serbskich namšow nowego casa: Jen jo serbska wósada dostojnje swěśiła zachadny mjasec, 24. september, w dešańskej cerkwi (což smy we slědnem hudaśu łopjena Pomogaj Bog krotko hobspomnjeli). Na zachopjeńku namše jo Christina Kliemowa, jadna wót tych iniciatorkow togo gibanja tencas, stupiła k mikrofonoju a póglědała slědk na swóju drogu. Co jo hubuźiło 1987 we njej to póžedanje za serbskimi namšami? K prědnemu stej to nan a mama, ak stej ju wótkubłałej we serbskem a kśesćijańskem duchu. Teke swójźbne w Rownem a Radworju su jej wjele dobrego na drogu dali. Serbska rozšyrjona huša šula a studium sorabistiki a literarnych wědomnosćow w Lipsku stej hugbałej, až jo nahuknuła serbsku rěc – teke pisanje a lazowanje – a jo zeznała serbsku młoźinu a gromaźe z njeju teke ewangelske cerkwine žywjenje w Górnej Łužycy. A na cerkwinych dnjach w Górnej Łužycy jo teke małka gjarstka Dolnych Serbow była pśecej pódla. „Za takim kśesćijańskim žywjenim som teke hu nas doma, w Dolnej Łužycy, póžedanje měła“.

artikel pógódnośiś
(0 )
Pšosym zalogujśo se, cośo-li komentar dodaś