Cesto se groni, až Nimska jo stat z jadneju narodneju rěcu. To njejo wěrno, gaž glědamy na mjeńšyny, ako how žywe su, a to njetrjefi, gaž glědamy na migranty, ako su w běgu casa k nam pśišli. Tež nimska rěc jo wjelebocna, głownje se rozeznawatej wusokonimska a dolnonimska rěc. Dolnonimski („platt“) se powěda wót někak 4 - 5 milionow luźi we wšakich wariantach w Šleswig-Holštejnskej, Mecklenburg-Pśedpomorskej, Dolnosakskej, Nord-rhein-Westfalskej, Saksko-Anhaltskej, pódpołnocnej Hesseńskej a w durinskem Eichsfelźe. We Bramborskej mamy dolnonimsku rěc w Uckermarku, Prignitzu a Flämingu. Wše warianty teje rěcy su wobgrozone. We někotarych dolnonimskich stronach wójuju, aby znaśa a wužywanje swójeje rěcy zasej pówušyli a zmócnili. To płaśi wósebnje za połnocne strony we Nimskeje, we Dolnosakskej, ale tež we Bremenje abo Hamburgu.