„Take zewšym njesmějośo; Bog by se na was rozgniwał, gaž sćo dali zlub knězoju Hyndraškoju a njeby jogo źaržali. Wěsćo, kak se groni: „Chtož łamjo zluby lubosći, běda jogo dušy!“

„Ja jich žednje njezłamju, a rownož to lěta trało“, rjaknu Elska; „Ale wón – wón – njezabydnjo-li mě? We Praze jo dosć tych rědnych źowćow; jomu rownych. – Ach Bara, gaby mě zabył, – ja by se zatužyła!“ a Elska da se do płaca.

„Wy sćo błudnicka, až tak sama se wobtužujośo. Cora sćo mě gronili, kaki dobry cłowjek kněz Hyndrašk jo, kak ma was rad, a źinsa by kśěli se njepšawje wó njom mysliś?“

Elska wutrě sebje wócy, wu­smja se, a se póspromje Bary do zeleneje tšawy chyśeca, gronjašo: „To ga běšo jano mysl wokognuśa. – Ja jomu dowěrim tak ako Bogu Knězoju. – Ach, gaby była ptašack, aby mogała k njomu lěśeś a se jomu wuskjaržyś!“

Barje pśiźe ned spiwańko do myslow: „Gaby był syłojašk!“ a wóna da se do spiwanja, ale jej njejźešo to wjasołe z wutšoby, a wesrjejź spiwanja naraz wopśesta, tak aby se něcogo wulěkała. Teke se jej woblico zacerwjeni.

„Cogo sy se wulěkała, cogodla sy wopśestała spiwaś?“ pšašašo se Elska, ale Bara nic njewótgroni a glědašo do góle.