Zajtša rano pśed schadanim słyńca stojašo Elska južo w pastyric gumnje, Bara pódla njeje, wězaštej na wjerbowe wobrycki běłe, módre a cerwjene kwětki. „Na kogo buźoš se mysliś?“ pšašašo se Elska Bary.

„Luby Bóžo, njamam nikogo, na kogož by se mysliś mógała!“ zdychnu źowćo. Chyśim wěnjašk na Bóže raźenje, plějo-lic za wašym. Póžedała jan sebje by, aby mógała z wami hyś, gaž wy se pšec wudajośo, Elska.“

Elska wumělknu, cerwjeń póla jej woblico; pó chylce rjaknu, Barje ruku dajuca: „How maš móju ruku na to, až wóstanjomej gromaźe, gaž ty se njewudajoš , njewudajom ja se teke“, – pśistaji ze zdychnjenim.

„Kak to powědaśo, Elska, mě mało něcht lubujo, was kuždy; – wy buźośo bogata, ja som chuda, – wy sćo rědne, ja som njerědna, wy sćo wjele nawuknuli, ja som njewucone głupe źowćo – a dejała se na muža mysliś a wy nic?“

„Śotka jo mě pśecej powědała, až to źo za spódobanim, jadnomu zalubijo se nalichenk, drugemu roža, tśěśemu matuška; kuždy kwětašk namakajo swójogo wobźiwowarja, kuždy ma swóju rědnosć. – Njepónižuj se, njepówušuj mě, smej sebje rownej. – Njebuźoš se z wěrnosću na žednogo gólca mysliś, a njejsy se do něta na žednogo mysliła?“