Pla góle, žedne sta kšoceń za rěku, běšo kjarchob; – pó zwónjenju chójźachu luźe njerady tam mimo, a wjele jo se bajało wó wumarłych, kenž tam nocy chójźe. Ale Bara źěšo tam teke w nocnem casu, a žednje se jej nic tšašnego njesta. Ga njewěrjašo, aby wumarłe stawali, luźe tšašyt chójźili a na swójich rowach grali.

Gaž jo młoźina do góle do jagodow šła abo do carnicow a niźi wuža wiźechu, to běšo wuběganje; a co akle, gaž wuž głowu zwignu a jim zub pokaza, pótom gnachu wše naskoki k woźe, aby tam pjerwjej byli nježli wuž a wuž žedneje mócy nad nimi njeměł. – Bara žednje njewuběgašo, wóna se njebójašo złego byka, wjele mjenjej wuža abo skorpiona. Gaž jej na droze lažašo, wugna jogo; gaž se wugnaś njeda a se woborašo, zabi jogo, gaž jej njezadorašo, da wóna jomu pokoj.