Za wjasołu a luštnu som měł łońsku Schadowanku, móju scełego prědnu. Pśedewšym dla tog, až som se malsnje namakał kopcycku luźi jadnakeje mysli a gromaźe smy w jadnom nugłašku slědowali pó źělach mimowólnje rozluštujucemu programoju a k tomu pśidawali wěcej abo mjenjej kšajźicku swóje žorśiki a swójo kichotanje. Kritiku slědnego lěta som stakim mógał rozměś.

Gaž su se mě poł lěta pózdźej z boka załožby pśigronili, lěc by se naša barlinska spiwna kupka kśěła wobźěliś na 41. Schadowance, som se zrownju wjaselił a starosćił. Dejali sobu gótowaś na wóspjetowanju jadneje Schadowanki, ak pó słowach Maksa Hasackego „dejała slědna byś – młodym Dolnoserbam k lěpšemu“? Budu wopšawdu jaden Nimskosłowak a dalšne Barlinske, wšykne skerjej srědnego starstwa, móc pśinosowaś to, což młodym Serbskim felujo? Njeźiwajucy na wobmyslenja smy pón weto pśigronili, snaź teke dla tog, až (za mójim naglědanim!) lajske spiwanje ludowych štuckow jo ta nejspócetnjejša, nejwěcej awtentiska wašnja woplěwanja a wóžywjenja tradicijow a identity, a awtentiskosć jo se pominała.