Foto: D. Häfner Foto: Gerd Rattei Foto: LND

Foto: M. Elikowska-

Winklerowa

Foto: W. Kotissek Foto: Archiw Foto: SŠT Foto: H. Adam Foto: Serbski sejm

Slědna njeźela w cerkwinem lěśe jo njeźela zamrětych – śichy wopomnjeński źeń ewangelskich kśesćijanow, na kótaremž stojtej rozžognowanje ze zamrětymi a to spominanje na nich we srjejźišću. Za wjele luźi jo to góźba, k rowam swójich pśiswójźbnych a bliskich woglědaś, aby je z kwětkami abo wěncami wupyšnili. „Pušćijomy ruku, ale nic togo luźa, kótaregož napśecej we wutšobje wobchowamy“ – tak zni jadna troštujuca sentenca.

Teke Nowy Casnik wzejo njeźelu zamrětych – ako buźo 23. nowembra – ako góźbu, aby slědk glědał a dopomnjeł na wažonych, zasłužonych a nam nadalej felujucych luźi – serbskego rodu abo Serbam pśichylonych a z nimi zwězanych –, kótarež smy zgubili we tom cerkwinem lěśe. Jich zgubjenje nas nadalej napołnijo ze žałosću. Daś se spominamy na jich statkowanje a wugbaśa, teke na jich wósobiny. A teke drugim, ako how we tom zestajenju njestoje, su naše mysli pśichylone.

* 1978 – † 2025