Znajośo Homera Simpsona? Wšykno, což jo jomu k tomu pšašanjeju do mysli pśišło, jo było: „Bog, my se śi źěkujomy za nic, dokulaž smy wšykno sami kupili.“ To jo k smjaśeju, ale pón to mě tužy. Kak krotkowidne to jo! Daju snaź lylowe krowy kakaw město mloka, gaž kupujomy šokoladu? Swěśimy žnjowny źěk a to groni, raz zastaś a „Źěkujom se“ groniś. Co mamy za pšawe, gaž co něchten derje pśez žywjenje pśejś? Chtož co žněś, musy do togo seś a laś a plaś. A pótom móžo swóje žni dojěś. To cynimy, za sebje samego se staraś, to za wětšy źěl derje móžomy. Ale chto nic? Chto to njezwónoźijo? Njejsmy wótergi sami teke te, kenž něco njehugbaju? Nichten njamóžo wšykno. Trjebamy wěcej ako take gronka. Nejskerjej nejwěcej znate gronko za žnjowny swěźeń jo Bóže słowo na tych pór luźi, kenž su z kašća hustupili pó wjelikej pówódnicy:

„Tak dłujko ako ten swět buźo stojaś, njedej pśestaś seło a žni, mroz a śopłosć, lěśe a zyma, źeń a noc.“ (1. Mojzasa 8, 22)