Z Lubljany a Milana. Słowo „pśesedlaŕ“ abo „migrant“ ma źinsa njedobry pśizuk, lěcrownož pópšawem kuždy wě, až jo pśesedlowanje stawny zjaw w cłowjecnych stawiznach. By mógli samo groniś, až jo ceły serbski lud migrantiski, ga jo pśed niźi połtera tysac lětami z drugimi słowjańskimi kmjenjami sem pśidrogował z pódzajtšnych dalokosćow. Wu nas jo wjele pótomnikow pśesedlarjow ze Sudetow abo z Pódzajtšneje Pšuskeje. Migrant ze sobu cesto dosć njenjaso wjele materielnego, ale ma swóju źěłowu móc a swóje zamóžnosći. We swójej głowje pśinjaso swóje póglědy a pśeznanjenja, w nosu ma napśecej wóń jězow z kuchnje swójeje mamy. Do cuzego kraja abo, gaž comy tak groniś, do noweje domownje pśinjaso teke ako bogatstwo swóju rěc. Z tym se wuznajom, ga som sam migrant. Lěto pó smjerśi maršala Tita som se pśesedlił do Ljubljany w tencasnej Jugoslawiji. Som se źiwał śamnego wóleja z banjowych zernkow, z kótarymž su pólewali zeleny salat a teke młody mlac. Wótergi som sebje kulki warił a je zjědł z twarogom a lanowym wólejom, ale pjerwjejšna domownja se zdalujo a spěšnje se pśiwucujoš tej nowej.