Ako wócuśujom, mam wšuźi bóli. Se myslim, slědny raz, až som na zemi spał, jo był pśed dwěma stolěśoma. Ako stanjom, jo Pśezpołdnica južo na nogoma. „Aha, skóńcnje sy teke wócuśony. Som se juž pśemysliła, kak móžom tebje buźiś. Ako prědny som ideju měła, až móžom tebje srěbk wódy do woblica kipnuś, ale sy Wódny muž, wěrjepódobnje by ty jano dalej spał. A pón som se pśemysliła, lěc dejm tebje tak dłujko kopnuś, až sy skóńcnje w toś tom swěśe, ale njejsom kśěła, až guslujoš wódowy puchoŕ, tak až som zasej ceło mokša. Wěš ty zewšym, ga som cora skóńcnje sucha była? Pšawje: Wjacor! Wutšobny źěk hyšći raz na tom městnje!“ Derje. Ten wódopad gluskoco dalej. „Jo, jo, to dosega. Som ga něnto wócuśony a budu jano wódowy puchoŕ guslowaś, gaž coš mě dalej rozmucaś.“ Až njamóžom how žedne wódowe puchoŕki guslowaś, dokulaž how njejo žedna wóda, njebudu jej pśeraźiś. Tak mam małe nuźidło (Druckmittel). „No, pón chwataj! Comej se wupóraś“, nuka mě Pśezpołdnica, lěcrownož by rad dalej spał.