Na jatšy jo nam něco na smjaśe. Wěrimy se chachaś. Chachamy se smjerśi. Na, „Smjerś, źo jo twój špjeńc? Hela, źo jo twójo dobyśe?“ (1. Korinther 15, 55)

To pišo Pawoł korintharjam. Pśec su! Smjerśi njejo nic na smjaśe. Kósćej jo zgubił swójo dobyśe. Cha! Togodla hulicuju fararje a faraŕki žorty na jatšach. Chachanje hulichujo. Gaž se smjejomy, zgubijomy tšach. Gaž se smjejomy, rozmějomy: Jezus jo žywy! Smy lichotne a njebójmy se, až kužda droga jano k smjerśi wjeźo a pón nic njejo. Njebójmy se, až nješafnjomy, což mamy prědk. Njestaramy se, až njedosega, což gótujomy. Njebójmy se smjerśi.