Něco k nam pśiźo. Pśichod. Swěcki zapalujomy, jadnu pó drugej. Pomałem to źo. Źiśam njejźo malsnje dosć, starjejšym cesto pśeliš malsnje. Ale wšykne wě: Adwentski cas něco pśigótujo, to, což pśiźo.

Něco k nam pśiźo. Pšašanje pak jo, lěc to nutś pušćijomy. „Chtož ku mnjo pśiźo, togo njebudu ja hustarcyś.“To groni Jezus. Toś to słowo jo našo gronidło lěta.

Smy teke tak, we mjenju Jezusa? Słyšymy, gaž něchten klapjo do źuri? Co, gaž něchten klapjo do źuri našeje hutšoby? Smy gótowe? Mamy zewšym cas? A kak se sebje pśigótujomy? Zadušujomy pśichodny cas z hektiskimi aktiwitami? Pśetergnjomy naš wšedny źeń a wšedne cynjenje a źomy njeźelu na namšu? Słyšymy, gaž něchten zaklapjo do źuri? Abo smy take luźe, kenž wšykno južo maju, ale pśecej wěcej kśě? A togodla stawnje w štresu su?

Něnt se musym sama na swój nos pśimnuś. Gaž som adwentski wěnc za našu familiju huwiła, som pśi tom něco słyšała, pśipódla, ako pśecej. Njeby mógała jano wěnc wiś? Musym se stawnje rozdrosćowaś abo dalej kubłaś? Cu zasej sćerpnosć nahuknuś w tom pśichoźe, cakaś nahuknuś.