Z Drježdźan/Dresden. Sobotu k wjacoru su se znosowali muskece głose pó gódownem marku na Drježdźańskem Körnerowem naměsće. Wjele z tych, ako su tam za gódownymi darami pytali abo se góruce winko abo pjaconu jěšnicu dali šmekowaś, su se pšašali, w kakej rěcy se tam spiwa. A to wujasniś njejo było daniž tak jadnore, pśeto słyšaś su byli we wótměnje okcitańske a serbske arije. Štucki w tej romaniskej rěcy z połudnjoweje Francojskeje su pśednjasli spiwarje kupki Lo Cocut, ako južo bejnych lět na wšakich gódownych markach w Drježdźanach a wokolnosći wustupuju. Spiwy z Łužycy su zgłosyli Pśezpólne, kótarež su z nimi spśijaśelone. Wóni su wuspiwali mimo serbskich ludowych štuckow ze swójogo repertoira teke dwa spiwa z połudnjoweje Morawy a jadnu słowaksku štucku. Wušej togo jo mócnje zazněła – na dnju dwěstotego narodnego dnja komponisty Karla Awgusta Kocora – serbska hymna, kótaruž su serbske woglědarje marka spontanje sobu spiwali. Pó něźi połtera góźiny trajucem „romanisko-słowjańskem‚ spiwaŕskem duelu“ su kazali te Okcitanarje Serbam do swójogo Drježdźańskego pśebytka.