Luby cytaŕ Nowego Casnika – luby lazowaŕ Nowego Casnika,

pśestupjony jo cenit lěta – a cas žnjow jo bliski. Glědamy źěkownje na normalizěrowanje wósadnego žywjenja, na zdrjałe póla a plantaže mimo togo až wěmy, což w nazymje a w zymje na nas pśiźo, lěc wóstanjomy strowe, góspodaŕske wobstojnosći se stabilizěruju.

Pśi wšej njewěźe smějomy na Boga dowěriś, pśed nim bomy lěsa wuchwaliju, ten pśiźo, aby swět suźił. (lej Prědne knigły tych chronikow 16, 33 – mjasecne gronko awgusta).

A taka dowěra cyni luźa źěkownje. Rědnje jo, Kněžo, až se tebje wuźěkujomy a twójo mě, nejwušego, wuchwaliju. Pśeto což tam jo žywe, to jo žywe we wšych rožkach z twójeju rukowu. Nic njepśiźo wót samego a njamóžo se sam doźaržaś, nic našo byśe, našo cynjenje a procowanje, nic wóseśe a žni, nic lěśe a nic zyma.

Ty stojš za tym. Zemja mógała, Kněžo, za kužde žywjenje dosć k jěźi a k piśeju daś, gaby my wšedny klěb spšawnjej źělili a chudobu wugójli.

Daj nam k tomu ciloju puśe namakaś a, to což nam zadora jo, póžednosć na sebje pśewinuś. Daj nam móc, až w lubosći ako bratš a sotša wóstajtej.