Serbski ludowědnik a nakładnik Jan Arnošt Smoler (1816–1884) pišo w lěśe 1843 wó majskem bomje: „Młode kjarle pśiwjedu z góle nejrědnjejšy a nejwušy sćažny bom, kótaryž mógu namakaś. Ten se cesto wobělijo až na zeleny wjerašk, kótaryž wóstajiju na njom a z młogimi pisanymi bantami wupyšniju. Tak wón we jsy se stajijo a kšuśe do zemje zabijo. Toś ten majski bom (meja) wóstanjo zwětšego až do dnja stupnego stwórtka stojecy. Na tom dnju se chylu wokoło njogo rejujo, mjaztym až se zemja wokoło njogo wuryjo, až njepśiźo do padanja. Chtož něnto wót gólcow ma gluku a ako prědny dojśpijo wjerašk a wótłamjo, jo ryśaŕ togo dnja, buźo na ramje drugego sajźony a z muziku a juskanim do kjarcmy njasony. Tam ma prědnu reju.“ (pó Leopold Haupt, Johann Ernst Schmaler „Volkslieder der Wenden in der Ober- und Nieder-Lausitz“ 2. źěl, Grimma 1843, s. 223 f.) Nimski ludowědnik a slawist Edmund Schneeweis (1886–1964) pišo wó samskem nałogu: „Na hołpargi w sakskej Górnej Łužycy pó starem nałogu pó majski bom, meju, … jědu, kótaryž až do stupnego stwórtka, zwětšego pak až do swětkow stojecy wóstanjo. W (mužakojskej – W.M.