„K mjasecoju raz su kórtowali kibušański ceptaŕ Fryco Rocha, módłański Tornow, knorawski Harrich ‒ a gołynkojski Nowak. Jo-li rěd na nas był, ga jo mě Fryco Rocha kuždy raz, ako som hyšći małki był, na klin wzeł. Ja som jogo pjenjeze licył a zastojał ‒ a jomu serbske gronka, kenž som se wumyslił, do wucha šepotał. Wótergi jo mě togodla chwalił a raz jo měnił, až ja drje budu raz serbski basnikaŕ ...„

Tak dopomnjejo se faraŕ Herbert Nowak (1916–2011) we swójej awtobiografiji. Basnikaŕ wšak njejo wón wordował, ale pisał a wózjawjał jo wob 75 lět kradu wjele w bogatej, wobraznitej serbskej rěcy: prjatkowanja a wulicowańka, nastawki wó stawiznach a rěcy, epizodki ze swójogo a drugich žywjenja, drogowańske wopisowanja a luštne tšojeńka, gódanja a směški – a weto jadnu baseń. LND

Wěcej ako hundert wšakich tekstow namakaju lazowarje w nowych knigłach „Pisaŕ běch wót młodych lět – Wšake z tśiběrtyl stolěśa“, zběrce nastawkow, wulicowanjow a listow fararja Herberta Nowaka, kótaryž jo pśed pěś lětami zamrěł.