Zaklěśa bjatowarja w 5. knigłach Mojzasa, w 28. stawje, pominaju mě na našu aktualnu situaciju: „Ten Kněz buźo śi biś z hopuklinu, ze złeju zymnicu, z głownicu, z kołowrotnosću, ze suchotu, ze skazonym luftom, a ze žołśeliznu, a buźo śi pśegónjowaś, tak dłujko až śi wokoło spórajo.“ Ale nic jano wó tej skóro njeskóńcnej epidemiji, teke wó dalšnych katastrofach ako w Bibliju cytamy wšednje w casnikach: tergajuce wódy na jadnom boce a suchota w nadměrje na drugem, pódwjacorne wójska, kenž kraj w mjenju lichoty wobsajźuju a jen naraz jadnorje pśepowdaju chaosoju, njezamóžne kněžarje, kenž nam wšo móžne nawawriju. Jo kóńcny cas pśišeł? Ja měnim, tak daloko hyšći njejo. „Pasćo se pak, aby waša hutšoba zawjeźona njebyła, a aby wy se njewóthobrośili, a njesłužyli drugim bogam, a njemódlili se jim“ (5 Mojz 11,16).