„Ty sy hyšći how we měsće, rědne góle?“, rjaknu k njej njezjapki jaden muski, kenž běšo kšajźu za njeju šeł. „Tebje drje njebudu how wubiś, namakaju-li pak how hyšći niźi twójogo nana, ga dejało byś mě jogo luto!“

Lubuša se wobrośi a rownožga njeběšo jej derje pśi póžednym glědanju togo muža, ga běšo jeje starosć wó nana weto wětša ako jeje kněžniska bójaznosć, a we tom ako styknjonej ruce k wutšobje stłocy, wuwołašo z głosom, kótaryž musašo teke nejtwarźejšu wutšobu gnuś: „Zmilśo se nad mójim wubogim nanom, kněz Luther! Wón lažy wence pśed městom pód jadnym dubom a musy wumrěś, gaž jomu pomocy njepśinjasu!“

„Źo ga z nim źoš?“

„Do Kótlowa.“