Ze Žarowa/Sorau. Slědny kóńc tyźenja jo serbska gjarstka z Města a z Barlinja wandrowała pó Łužycy. Gregor Wieczorek jo tu turu zasej organizěrował. Cera jo tych sedymjoch luźi wjadła pó granicy pjerwjejšnego trjebulskego a pśibuskego kněstwa (to slědne jo słušało wót srjejźowěka k žagańskemu wjerchojstwu a z tym do Šlazyńskeje).

Zachopili su pětk w Mužakowje, a ducy subyli do směra Żarki Wielkie (Wjelike Žarki). Wjas jo nejdalej pódpołdnjo lažeca wjas trjebulskego kněstwa a tudy jo serbska rěc se nejdlej zeźaržała, někak do 1830tych lět. Tam su se wandrarje zmakali z regionalnym historikarjom Piotrom Haraczom, ako jo wucabnik za historiju z Trjebul na kjarchob, nimski źěł jo derje zeźaržany, wjele kamjenjow a toflow jo se wuchowało. Tam serbske familjowe mjenja dominěruju: Krautz, Rumplasch, Robisch, Jeserke. Za jsu stoj ruina kněžkojskego grodka ze 14. stolěśa. Ten kněžk jo slědkoju se žywił ako rubjažnik a wordował naslědku z mócu wót wójakow žagańskego wjercha póbity. W Žarkach jo była až do lěta 1810 serbska liturgija wót fararja Fechnera, ta fara stoj až do źinsajšnego.