„Robinson Crusoe“ wót awtora Daniel Defoe su znate a nadalej woblubowane knigły z lěta 1719. Dolnoserbski jo roman w lěśe 1892 wujšeł, G. Broniš, faraŕ Šwjela a šulaŕ Jordan su jen pśestajili. To njejo cyste pśestajenje: Tšojenje jo tak pśigótowane, ako by jo nan swójej familiji na wjacorach wulicował. Žywjeńska moralka lěta 1892 stej kradu dolałej. Toś su dialogi w kapitlach, ako zapšawym njesłušaju do samego romana wót Robinsona, a roman jo nanejmjenjej na zachopjeńku kradu změnjony.

Daś jo: Z togo romana comy našym lazowarjam hyšći w lěśojskem casu wurězki wótśišćaś, až do kóńca awgusta. Mějśo wjele wjasela!

„1. Prědny wjacor

Jan běšo prědny a źašo: „Nan, how ?“ Nan: „Jo, tudy pód tym wjelikim jabłonjom. Ale co se mysliśo, co cośo cyniś, gdyž ja wam wulicuju? Tak cele prozne wšak sejźeś njechaśo.“

Juro: „Jo, gaby jano něco pśistym źěłaś měli.“

Maś: „How maśo boby, te móžośo łušćiś; tež jo tudy sok, z togo móžośo njerěch wuzběraś; chto co?“

Wšykne: „Ja! ja! ja!“

Hanka: „Ja budu swójo rubišćo pódla wobrubiś.“