Lube bratśi a sotśi,

koronawirus pśima dlej a dalej hokoło se, a my smy hubójane. Wjele se te dny cyni, wjele hustawjenjow a hukazow se hobzamknjo. My hopytujomy naše bliše a sami se pśed teju tšachotu hoplěwaś, tak derje kaž jo móžno. Lody se zacynjaju, gromady su wótpowěźone a zakazane. Jo, teke my musymy namše wótpowěźeś. To napórajo nam starosć, to bóli. Take njejsmy hyšći dolabowali. Ale to cynjenje jo to jadnosame pšawe. Pśeto cłowjecne strowje ma tu prědnosć, wósebnje strowje tych, ako su napśeśiwo wirusoju njamócne a słabe. My musymy se prědk glědaś, k lěpšemu tych, ako něnto našeje pomocy póderbje.

Bog njehobzwarnujo nas pśed wšyknymi hobśěžknosćami žywjenja. Ale wón jo nam zlubił, až buźo stawnje pśi nas a buźo nas njasć. We njewěstosći, we chórosći, we tšachu, a teke we smjerśi. Tu dowěru jo wón nam pódarił. Wón hutrajo wšu pinu z nami a źaržy nas pśi se.