Pśeto wón mě zakšyjo we swójej budce we złem casu, wón mě schowajo we tom zatawjonem swójogo byśa. (Psalm 27,5)

Mějśo dowěru! Sedym tyźeni bźez śěžkeje mysli, to jo titel spótneje akcije našeje cerkwje lětosa. Abo skrotka „Sedym tyźeni bźez…“. Na jeje zachopjeńku njejo nicht zwěsćelował abo gódał, až našo žywjenje buźo se skóro tak mócnje pśeměniś. Něnto smy wšykne wót togo wósebnego śichego casa pó­trjefjone. My musymy se wjelich nahucenjow wótrjac, musymy se wótchyliś wót našych huchójźonych sćažkow a huknuś se hynac zaźaržaś. A se na to koncentrěrowaś, což we žywjenju napšawdu wažne jo.

Ale buźćo połne dowěry! Huźaržćo sedym tyźeni bźez śěžkeje mysli, bźez pesimizma. Kak? To su móje ideje:

– sedym tyźeni dobre po­wěs­­ći rozšyrjaś – na wšyknych kanalach,

– sedym tyźeni njeskjaržyś a se njepógóršowaś, ale lubjej komplimenty huźělowaś, ku dnju jaden pśez telefon,

– sedym tyźeni mimo śěžkeje mysli a carnych wizijow pśichoda – źi lubjej do zagrodki něco sajźit abo wuset,

– sedym tyźeni se hoglědowaś za dobrymi znamjenjami – glědaj, kak w zagroźe wšo se zeleni a kwiśo!