(Pókšacowanje z NC 04/2020)

Wšykno jo móžno? Chto móžo tak wěriś? Tak mócna móžo wěra byś? Kak móžomy tak wěriś? „Nuza wucy bjatowaś“, groni pśisłowo. Źo-li nam se derje, wóteběra naša wěra. Zabydnjomy bjatowaś a rědujomy wšykno sami. Pśiźo-li pak nuza, dajo wěra nam kśidle rosć. Pón se njepowdajomy, pón wuźaržyjomy, pón pśenjasomy našo brěmje. Rowno tak ako wóny nan. „A ned kśikašo togo góleśa nan: ‚Kněžo, ja wěrim, pomogaj mójej njewěrje!‘“

Ja ga wěrim, ale wěc njamógu. Tak stojm pśed Tobu, Jezus, mójeje mócy jo kóńc a weto se njepowdaju. Pomogaj mě. Tak se bjatowaś, to dosega. A Jezus se chóremu pśiwobrośijo: Wón pógrozy njecystemu duchoju, a źašo: ty nimy a głuchy duch, ja tebje pśikažu, źi z njogo wen, a njejźi wěcej do njogo nutś. A wón kśikašo a tergašo jogo wjelgin, a źěšo wen. Na to lažy gólc měrnje a se wěc njegnujo. Wšykne se mysle: Gólc jo njabogi. Jezus pak pśimje jogo za ruku a zwignu jogo górjej, a wón stanu. Wón stanjo. To jo pó kuždej chórosći, pó kuždej katastrofje rozsuźecy: Stanjo-li něcht zas, ga pójźo zas dalej.