Gaž se źinsa wót wjele luźi, wósebnje wejsańskich, naraźijo, až by dejali we jsach zasej źěłaś gmejnske sotšy, pón jo jadna serbska žeńska z Husa w casu DDR pokazała, kak wažny taki amt za strowje luźi jo. Luiza Han­tškowa (Hantschke) ga jo w lětach 1959 do 1987 – to groni pśisamem 30 lět dłujko – źěłała ako gmejnska sotša. Njejo se jano starała za chórych, zbrašnych a starych luźi w Husu, ale rowno tak za pacientow w Nowej Jsy, Barbuce, Rogoznje a Łakomej.

Na zachopjeńku jo była ducy z kólasom, pózdźej pón z mopedom, a žednje njejo glědała na cas, aby chwatała na pomoc. Pódpěrowała jo teke duchtara abo duchtaŕku z Picnja, ako jo měł we jsach za wětšy źěl kuždy tyźeń swóje rěcne góźiny.

Lowiza Hantškowa jo lubowała serbsku rěc, ako jo nawuknuła doma. Jo ze swójimi pacientami a drugimi serbski se rozgranjała, což jo se młogemu wjelgin spódobało a tomu drugemu pomagało we jogo nuzy.

Wjele lět dłujko jo nawjedowała Domowinsku kupku w Husu a tam jo se wjelgin procowała, raz pógóniś a dobyś młodych luźi za to serbske a Domowinske. Bóžko jo kupka w Husu pó lěśe 1990 pómałem wusnuła.