Młogi raz, pśi malsnem wótpisanju teksta, stanjo se njewótglědana zmólka. Pśed dwěma tyźenjoma jo naš Casnik jadnu njerědnu wopacnosć měł, ceło k wobuzy našogo cesćonego awtora Pětša Janaša (NC 43/2019, 6. bok, artikel k cesći Jurija Chěžki Smjerś mimo datuma ‒ njeznaty row). We basni z pjera Jurija Chěžki Strusack wrjosa/Ein Heidestrauß, kótaruž kněz Janaš jo pśebasnił do dolnoserbskeje a nimskeje rěcy, jo stojało we nimskej wersiji wopaki Gleichgültigkeit město Glücklichkeit, což, to se wě, jo tu zachopnu mysl teje basni bejnje skazyło.

Pšosymy toś wó wódaśe za ten zmólony tekst! A howko wótśišćijomy tu baseń hyšći raz.

Strusack wrjosa

Pśijaśel nowy źins komorku pyši,

glucnje se do koła rozglědujo,

wšo mójo górjo mě z wutšoby słyšy,

wjasele ze mnu se radujo.

Wrjosowy strusack z drotowej nitku,

šćipany w zelenej brjazynje,

kwiśecej w zwónjaškach na mójom blidku

nikul mě z duše se njeminjo.

Rady mam pisanosć blědu tu rědnu,

wiźim ju wjacor, gaž chójźim spaś,

wiźim ju kuždycke rano, gaž wujdu

a w nocy we sni ju zakwitaś.

Ein Heidestrauß