Jubilejny swěźeń pśi góźbje 65 lět Dolnoserbskego gymnaziuma pśed dwěma tyźenjoma jo za wjeliku licbu něgajšnych wuknikow dobra góźba, źož mógu pó wjele lětach njewiźenja se zasej raz zmakaś. K tym gósćam, ako su na swěźeń pśišli, słuša Manfred Hobliž z Barbuka. Wón jo chójźił tudy, do Serbskeje rozšyrjoneje wušeje šule, w lětach 1958–60. Abituru njejo gótował, pśeto ako jo pśišeł do 9. klase, su jogo sobuwukniki wuknuli južo jadno lěto rusojsku a serbsku rěc. Wón jo dejał stakim tu wucbu doholowaś, a to jo jomu śěžko pśišło. „Serbsku rěc som hyšći wót doma we wušyma měł, ale rusojsku rěc njejsom mógał“. Naslědku su jogo z abiturneje klase pśesajźili k tym, ako njegótuju abituru – a pó 10. klasy jo wón wuknuł dalej na awto-zamkarja. Pó wuwucenju jo źěłał ako rolnikarski technikaŕ. Wón źinsa woblutujo, až njejo se wěcej napinał, aby w abiturnej klasy wóstał. A kak jo to było ze serbskeju rěcu, jo serbska wucba jomu něco pśinjasła? „Pitśku južo, ale zeźaržanje serbskeje rěcy njejo tencas było wu nas doma žeden tema, za to serbske njejo se zjawnje wabiło kaž źinsa“, domys­lijo se na wóny cas.